صدایی هر روز وجودم را پر از عشق و زندگی می کند و چیزی خاطرم را پر از اطمینان . اطمینان از ماندن

و در احساس کسی بودن وجودم پر است از گل های نو شکفته باغ صمیمیت و هر روز دسته ای زیبا از

این گل ها را می چینم و آن را تقدیم می کنم به باغبان مهربان و پر از عطوفت گلستان زندگی ام . روزی

باغبان به من گفت گل های زیبای باغ را نچین چرا که پژمرده شده و با پژمرده شدن آنها دل من میگیرد .

توصیه اش را گوش کرده و دیگر گل ها را نچیدم ودر عوض چیز بهتری به او هدیه دادم!!

دستش را گرفتم و او را به گلستان آورده و گل ها و باغ را به او سپردم امااین کافی نبود باغ پر از محبت و

سادگی و لبریز از عشق دلم را هم به او دادم چرا که لیاقت او بیشتر از آن گلستان محقر بود.

هر روز نه فقط در چهره گل ها بلکه در وجود خودم هم احساس شادابی دو چندان کردم . احساس

زندگی دوباره احساس اینکه دوباره متولد شده و در کنار باغبانی که وجودش چون سرخی گلها لبریز از

عشق . چشمانش سرشار از محبت و مهربانی و حرفهایش نشان از عاشق بودن .

اما روزی باید می گفت راز نگفته اش را...

دوستت دارم ( ) ....